طاسي منطقه‌اي يا آلوپسيا آره اتا (alopecia areata) يك واژه عمومي به معني كاهش موي سر يا هر قسمتي از بدن به هر علتي است.
آلوپسي آره آتا يا طاسي منطقه‌اي بيماري است كه با آغاز سريع ريزش مو در يك منطقه كاملاً مشخص و معمولاً مدور تشخيص داده ميشود. اكثريت بيماران زير ۶۰ سال سن دارند و هيچ يافته ديگري به همراه ندارند. علت اين بيماري مي‌تواند اختلالات سيستم ايمني مانند كم خونيايمني، التهاب تيروئيد، ديابت و... باشد. اغلب در اين بيماري فوليكولهاي مو در نتيجه حمله اشتباه توسط سيستم دفاعي بدن شخص آسيب مي‌بيند و مانع از رشد مو ميشود كه اين بيماري بعنوان يك بيماري ناشي از اختلالات سيستم دفاعي بدن شناخته شده است.
شيوع[ويرايش]
اين بيماري بطور كلي حدود ۲% از كل جمعيت را كه تنها بيشتر از ۵ ميليون نفر آنها در ايالات متحده هستند را دربرميگرد. معمولاً" اين بيماري پوستي غير قابل پيش بيني و دوره‌اي مي‌باشد. در هر زمان ممكن است مو مجدد شروع به رشد يا ريزش كند و دوره اين بيماري در هر فردي متفاوت است.
علايم شايع[ويرايش]
ريزش ناگهاني موها در يك منطقه دايره‌اي با حاشيه كاملاً مشخص. هيچ دردي وجود ندارد. پوست كاملاً صاف ونرمال است. هيچ خارشي وجود ندارد.
بيماريزايي[ويرايش]
در اين بيماري گروهي از لنفوسيتهاي T كه جزئي از سيستم ايمني بدن ميباشند به طور نابجا عمل ميكند و به فوليكولهاي موي سر (ريشهٔ موها) حمله ميكند و موادي را ترشح ميكند كه نهايتاً منجر به تخريب فوليكولهاي مو و ريزش موها ميگردد.
درمان[ويرايش]
مبتلايان به طاسي منطقه‌اي در يك سوم موارد خودبخود بهبود مي‌يابند و نيازي به درمان ندارند ولي در موارد شديد مي‌توان از داروهاي كورتون (موضعي يا تزريق داخل جلدي)، ماينوكسيديل، پووا تراپي و... استفاده كرد.
هرچند رايج ترين درمان استفاده از كورتون (به خصوص موضعي مانند پماد يا تزريق) است ولي كورتون موضعي مانند تريامسينولون را نبايد به مقدار زياد استفاده كرد چون كاهش بافت پوست و آتروفي آنرا بدنبال دارد. براي پوست سر و ناحيه تناسلي، تنها از استروييدهاي كم قدرت و بدون فلوئور استفاده ميشود. اگر مناطق درگير در اين بيماري زياد باشند، يا درگيري منتشر باشد، يا مژه‌ها و ابروها درگير باشند، و همچنين اگر با حساسيت همراه باشد و... وخامت اين بيماري بيشتر خواهد بود و ممكن است از كورتيكواستروئيد خوراكي مانند پردنيزولون استفاده كرد.
پماد يا كرم آنترالين (anthralin):درمان ديگر استفاده از پماد يا كرم آنترالين مي‌باشد. آنترالين از مواد مصنوعي tar-like است كه عموماً" براي درمان بيماري پسوريازيس استفاده مي‌شد. آنترالين روي نواحي بدون مو روزانه يكبار استعمال ميشود و بعد از مدت كوتاهي معمولاً" بين ۳۰ تا ۶۰ دقيقه بعد شسته ميشود. اگر موي جديدي رشد كرد، درمان بين ۸ تا ۱۲ هفته ادامه خواهد داشت. آنترالين، بطور موقتي بر روي پوست ايجاد سوزش كرده و پوست تحت درمان قهوه‌اي كم رنگ يا بي رنگ خواهد شد. پس از استعمال دست‌ها بايد شسته شوند.
درموارد منتشر گاه نور شيمي درماني با روش PUVA توصيه شود. در اين روش ابتدا يك دارو داده ميشود كه پوست را به اشعه فرابنفش حساس مي‌سازد، سپس يك مقدار مشخص و كنترل شده از اشعه فرابنفش تابانده ميشود.
Topical Immunotherapy: در اين روش از يك آلرژن تماسي قوي در ناحيه دچار ريزش مو استفاده ميگردد. مكانيسم عمل اين آلرژن به اين صورت است كه سيستم ايمني درگير كننده فوليكولهاي مو تمايل بيشتري به آن دارد. مشاهده شده با اين روش تجمع لنفوسيتهاي T در خون محيطي اطراف فوليكولهاي مو كاهش مييابد.
اولين ماده آلرژن كه به اين منظور به كاربرده شد Dinitrochlorobenzene (DNCB) بود كه به دليل عوارض سرطان زايي مشاهده شده ديگر بكار نمي‌رود. ماده ديگر Squaric acid dibuthyl ester (SADBE) مي‌باشد كه به دليل عدم پايداري كمتر مورد استفاده قرار ميگيرد. اما تركيب برتر ديفن سيپرون (Diphencyprone) است كه امروزه عمدتاً از آن براي ايمونوتراپي استفاده ميشود. اين تركيب يك آلرژن تماسي قوي بوده كه پايداري مناسب و عوارض كمتري از مواد پيشين دارد.
.jpg)